Θέματα και απαντήσεις 1ης και 2ης ημέρας εξετάσεων Αρχιφυλάκων 05/06-11-2016

1)Έκθεση

Στην εποχή της εικόνας και της διαφήμισης πυροδοτείται ο υπερκαταναλωτισμός. Πιστεύετε ότι στις μέρες μας το ανωτέρω φαινόμενο καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες ή όχι και γιατί ;

2)Ουσιαστικό Ποινικό Δίκαιο (Ποινικός Κώδικας)

Θεωρία:
α) Κατάσταση ανάγκης που αποκλείει τον καταλογισμό (αρ.32 ΠΚ)
β) Πλαστογραφία πιστοποιητικών (αρ. 217 ΠΚ)
Πρακτικό:
Ο διαρρήκτης Α κατά τις μεταμεσονύχτιες ώρες εισέρχεται εντός κτιρίου το οποίο νομίζει ότι είναι οικία με σκοπό να αφαιρέσει ότι βρει. Εν συνεχεία περιφέρεται στο εσωτερικό του κτιρίου και αφαιρεί αργυρά και χρυσά σκεύη. Στην πραγματικότητα όμως έχει εισέλθει σε μουσείο της πόλης από όπου και έχει αφαιρέσει τα παραπάνω τα οποία αποτελούν σημαντικά εκθέματα του μουσείου.
Ερώτηση:
Αιτιολογήστε-αξιολογήστε την ποινική συμπεριφορά του Α.
Απόκριση:
Η πραγματική πλάνη έχει σχηματικά το εξής περιεχόμενο.

1. Πραγματική πλάνη (Άρθρο 30 ΠΚ)

Άγνοια (πλάνη με ευρεία έννοια) ή εσφαλμένη αντίληψη (πλάνη με στενή έννοια) κάποιου περιστατικού κατά το χρόνο τέλεσης της πράξης που θεμελιώνει την αντικειμενική υπόσταση ορισμένου εγκλήματος (Άρθρο 30 §1 ΠΚ).
Πραγματική πλάνη που αφορά πραγματικά περιστατικά που επαυξάνουν το αξιόποινο ορισμένου εγκλήματος (Άρθρο 30 §2 ΠΚ). Η πλάνη αυτή αφήνει άθικτο το δόλο για το βασικό έγκλημα, αποκλείει όμως το δόλο για τη βαρύτερη μορφή του. Όταν ο δράστης δεν αντιλαμβάνεται ότι με τη συμπεριφορά του πραγματώνει την αντικειμενική υπόσταση ενός εγκλήματος τότε βρίσκεται σε πραγματική πλάνη , δηλαδή  σε πλάνη ως προς την πραγματικότητα ( ο δράστης δεν γνωρίζει τι πράττει).

2. Δια της πλάνης αυτής διακόπτεται ο αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της βουλήσεως, και του αποτελέσματος που αποτελεί την βάση της υποκειμενικής υπαιτιότητας, ο δράστης δηλαδή δεν γνωρίζει και επομένως δεν θέλει το αποτέλεσμα το οποίο πράγματι προκαλεί. ‘Ετσι ο δράστης τιμωρείται μόνο για την τέλεση με δόλο του βασικού εγκλήματος. Από τη ρύθμιση αυτή προκύπτει ότι για να τιμωρηθεί κανείς ως δράστης εκ δόλου εγκλήματος πρέπει να επικαλύπτεται αυτό που πραγματικά συμβαίνει, δηλαδή η αντικειμενική πλευρά της πράξης από το δόλο του, από τη γνώση και βούληση του που συνιστά την υποκειμενική πλευρά της πράξης.

Ο δόλος του δράστη πρέπει να επικαλύπτει πλήρως ένα προς ένα όλα τα στοιχεία της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος. ‘Ετσι ο δράστης μιας συμπεριφοράς η οποία εμπεριέχει εν μέρει γνώση και εν μέρει άγνοια της προβαλλόμενης πραγματικότητας χρεώνεται πάντοτε και μόνο το τμήμα της συμπεριφοράς του στο οποίο συμπίπτουν πλήρως η αντικειμενική πραγματικότητα με τη γνώση που έχει γι’ αυτή ο δράστης, ενώ μένει έξω από τον καταλογισμό σ’ αυτόν το τμήμα της συμπεριφοράς του, στο οποίο εκδηλώνεται η διάσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα που αντικειμενικά προσβάλλει και σ’ εκείνη που έχει στο μυαλό του.

3. Με βάση τη παραπάνω συστηματική — λεπτομερή και δογματική ανάλυση που προηγήθηκε αλλά και τις επισημάνσεις που αναφέρθηκαν στο υπό κρίση θέμα του πρακτικού προκύπτουν τα εξής:

α) 0 Α πραγμάτωσε την αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος της διακεκριμένης κλοπής (άρθρο 374 στοιχ. β ΠΚ) διότι έχει αφαιρέσει πράγμα αρχαιολογικής σημασίας ( σκεύη αργυρά και χρυσά)   που βρισκόταν σε συλλογή εκτεθειμένη σε κοινή θέα σε δημόσιο τόπο (Μουσείο). Γιο τη πραγμάτωση της αντικειμενικής υπόστασης της διακεκριμένης κλοπής (άρθρο 374 στοιχ. β ΠΚ) απαιτείται να συντρέχουν σωρευτικά οι εξής προϋποθέσεις.
β)Το πράγμα να έχει την ιδιαίτερη σημασία που προβλέπει η διάταξη και
γ) να ανήκει σε συλλογή ή η θέση του να είναι σε δημόσιο οίκημα ή δημόσιο τόπο. Προστατευόμενο έννομο αγαθό στη προκειμένη περίπτωση δεν είναι μόνο η ιδιοκτησία, αλλά κυρίως το γενικό συμφέρον στη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς.
γ)Ενώ όμως ο Α πραγματώνει την αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος του άρθρου 374 στοιχ. β ΠΚ – Διακεκριμένες περιπτώσεις κλοπής, ο δόλος του δεν επικαλύπτει πλήρως ένα προς ένα όλα τα στοιχεία της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος. 0 ίδιος νομίζει ότι εισέρχεται σε κατοικία υα κλέψει ενώ αγνοεί την αληθινή εικόνα της πραγμάτωσης ότι δηλαδή εισέρχεται σε Μουσείο. Ο νόμος στη προκειμένη περίπτωση συνδέει την αυστηρότερη τιμωρία του Α με ορισμένη τυποποιημένη ιδιότητα που πρέπει να έχει το αντικείμενο της προσβολής «πράγμα αρχαιολογικής-ιστορικής σημασίας που βρισκόταν σε συλλογή εκτεθειμένη σε κοινή θέα, σε δημόσιο οίκημα, σε δημόσιο τόπο».
Η άγνοια όμως, εσφαλμένη αντίληψη εκ μέρους του Α της ιδιότητας αυτής (ο διαρρήκτης Α γνωρίζει ότι παίρνει πράγματα από κατοικία και όχι πράγματα από Μουσείο, αρχαιολογικής — πολιτιστικής κληρονομιάς), έχει σαν συνέπεια να αφήνει άθικτο το δόλο για το βασικό έγκλημα, αποκλείει όμως το δόλο για τη βαρύτερη μορφή του, πλάνη για τα πραγματικά περιστατικά που επαυξάνουν το αξιόποινο (Άρθρο 30 §2 ΠΚ). Ο Α ευθέως αγνοεί ότι συντρέχει στοιχείο της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος το οποίο συνεπάγεται την αναγωγή του εγκλήματος σε διακεκριμένο. Στην προκειμένη περίπτωση δεν θα καταλογισθεί στο δράστη η διακεκριμένη μορφή του εγκλήματος , το οποίο αντικειμενικώς διέπραξε , αλλά αυτό το οποίο πλανημένως υπέλαβε ότι διέπραξε βασικό έγκλημα (κλοπή-αρ.372 ΠΚ).
Επειδή ο δόλος του Α δεν στοιχειοθετείται σε σχέση με την αναφερόμενη ιδιότητα, δεν Θα τιμωρηθεί για τη βαρύτερη μορφή του εγκλήματος που διέπραξε (εδώ για τη διακεκριμένη κλοπή του άρθρου — 374 στοιχ. β ΠΚ αλλά μόνο για το βασικό έγκλημα που γνώριζε και ήθελε να διαπράξει — δηλαδή μόνο για τη κλοπή του άρθρου 372 ΠΚ.
Επομένως ο Α θα τιμωρηθεί μόνο γιο παράβαση του όρθρου 372 ΠΚ — κλοπή, διότι δεν μπορούν να καταλογιστούν τα περιστατικά που από το νόμο επαυξάνουν το αξιόποινο της πράξης ταυ, αν τα αγνοούσε (Άρθρα 14 ,ξΙ, 26, 27,30 ξ2, 372 και 374 στοιχ.β ΠΚ).

3) ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ (ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑ)

Α) ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
α) Παράσταση του κατηγορουμένου με συνήγορο (αρ. 100 Κ.Π.Δ.)
β) Έκθεση (αρ. 148 Κ.Π.Δ.)
Β) ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
Ο Α κάτοικος Καμινίων θα δικαστεί από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά στις 25-8-2016 για το αδίκημα της κλοπής. Ο Β Αστυφύλακας του ανωτέρω Αστυνομικού Τμήματος στις 12-8-2016 μεταβαίνει στην κατοικία του Α προκειμένου να επιδώσει στον Α το σχετικό κλητήριο θέσπισμα. Όμως αντί για τον Α βρίσκει τον πατέρα του Γ, ο οποίος του δηλώνει ότι διαμένει στο Μοσχάτο και τυχαία πέρασε από την οικία του γιου του, προκειμένου να του αφήσει κάποιο φαγητό που είχε μαγειρέψει η σύζυγός του Κ, μητέρα του Α. Επίσης ο Γ δηλώνει ότι δεν έχει αντίρρηση να παραλάβει το προς επίδοση κλητήριο θέσπισμα προκειμένου αφενός να εξυπηρετήσει το αστυνομικό όργανο και αφετέρου να αποφευχθεί κίνδυνος να χαθεί το προς επίδοση έγγραφο. Πράγματι το αστυνομικό όργανο επιδίδει το έγγραφο στον πατέρα του κατηγορουμένου Γ, συντάσσοντας προς τούτο τη σχετική έκθεση. Η επίδοση στην οποία εκείνος όμως ανέγραφε τον τόπο που έλαβε χώρα δεν ανέγραφε σωστά την ημερομηνία καθώς ανέγραφε ότι η επίδοση έλαβε χώρα στις 12-08-2015, όπως επίσης δεν έγραψε σωστά στο αποδεικτικό το ονοματεπώνυμο του πατέρα του κατηγορούμενου και την ιδιότητά του.
ΕΡΩΤΗΣΗ: α) Πώς κρίνετε την ανωτέρω επίδοση του προαναφερομένου κλητηρίου θεσπίσματος από πλευράς εγκυρότητας;
β) Πώς θα έπρεπε να ενεργήσει ο αστυνομικός σχετικά με την επίδοση με βάση τις ημερομηνίες;
γ) Ποια είναι η τελευταία ημέρα έγκυρης επίδοσης;
δ) Ποια είναι τα στοιχεία που έπρεπε να γράψει ο αστυνομικός;
Οι απαντήσεις να είναι με βάσει την ύλη που δόθηκε.
ΑΠΟΚΡΙΣΗ:
α) Ως προς το ερώτημα (α)
Η επίδοση πρέπει να γίνεται με παράδοση του εγγράφου στα χέρια του ίδιου του ενδιαφερόμενου, όταν αυτός είναι γνωστής διαμονής (αρ.155§1εδ.α Κ.Π.Δ.) στον τόπο της κατοικίας ή διαμονής. Ως κατοικία νοείται ο τόπος όπου υπάρχει το κέντρο των κοινωνικών, επαγγελματικών  και βιώσιμων σχέσεων, το οίκημα στο κατά κανόνα διημερεύει και διανυκτερεύει ο προς ον η επίδοση, έστω και χωρίς πρόθεση μόνιμης εγκατάστασης σε αυτό (Ο Α είχε κατοικία στην περιοχή των Καμινίων). Αν ο προς ον η επίδοση απουσιάζει από τον τόπο της κατοικίας τότε το όργανο επιδόσεως εγχειρίζει το προς επίδοση έγγραφο στο σύνοικο (αρ.155§1εδ.β Κ.Π.Δ.). Ως σύνοικοι νοούνται τα πρόσωπα εκείνα που κατοικούν ή διαμένουν στην ίδια οικία με το προς ον επίδοση, ανεξάρτητα από τη μεταξύ τους σχέση. Δεν είναι σύνοικος ο απλός επισκέπτης στην οικία του ενδιαφερομένου, ακόμα και αν πρόκειται για στενό συγγενή του (ο Γ είναι απλός επισκέπτης στην οικία του γιου του Α, ο οποίος διαμένει στο Μοσχάτο). Αν ο ενδιαφερόμενος δεν βρεθεί στην κατοικία του, αλλά ούτε σύνοικος, αυτός που πραγματοποιεί την επίδοση επικολλά το έγγραφο στη θύρα της οικίας (αρ. 155§εδ.β Κ.Π.Δ.) – θυροκόλληση – πλασματική μορφή επίδοσης. Επομένως ο πατέρας Γ δεν είναι σύνοικος και η επίδοση του κλητηρίου θεσπίσματος θα έπρεπε να γίνει με θυροκόλληση παρουσία ενός μάρτυρα (αρ. 161§1 Κ.Π.Δ.). Το ονοματεπώνυμο, η κατοικία και το επάγγελμα του μάρτυρα αναγράφονται στο αποδεικτικό που το υπογράφει και αυτός αν ξέρει γράμματα. Ο μάρτυρας αυτός βεβαιώνει τη θυροκόλληση.
Αντίγραφο του θυροκολληθέντος εγγράφου έπρεπε επιπλέον ο Β να επιδώσει στον αντίκλητο του ενδιαφερομένου Α (αρ.155§2 Κ.Π.Δ.) Επομένως συμπερασματικά η επίδοση του εγγράφου στον μη σύνοικο πατέρα Γ είναι άκυρη (σχετική ακυρότητα αρ. 154§2 Κ.Π.Δ. σε συνδυασμό με αρ.155 Κ.Π.Δ και αρ.170§1 Κ.Π.Δ.).
β) Ως προς το ερώτημα (β)
Η προθεσμία εμφάνισης στο Μονομελές Πλημμελειοδικείου του κατηγορουμένου Α γνωστής διαμονής στην ημεδαπή ορίζεται σε 15 ημέρες (αρ.166§1 Κ.Π.Δ.). Η μη τήρηση της προθεσμίας αυτής συνεπάγεται την ακυρότητα της διαδικασίας στο ακροατήριο (αρ.166§3 Κ.Π.Δ σε συνδυασμό με το αρ. 174§2 Κ.Π.Δ.).
Συνεπώς μέσα σε 15 ημέρες πριν τη δικάσιμο πρέπει να κληθεί ο Α για να προετοιμαστεί για την υπεράσπισή του.
γ) Ως προς το ερώτημα (γ)
Η προθεσμία εμφάνισης στο ακροατήριο αρχίζει από την επομένη της επίδοσης και λήγει την προηγούμενη της ημέρας της δικασίμου. Δεν υπολογίζεται στην προθεσμία ούτε η μέρα της δικασίμου ούτε η μέρα της επίδοσης (αρ.166§2 Κ.Π.Δ.), διότι η προθεσμία συμπληρωμένη την ημέρα της δικασίμου συνιστά μη εμπρόθεσμη κλήτευση. Επομένως η τελευταία ημέρα έγκυρης επίδοσης είναι 09-08-2016 (15 ημέρες πριν τη δικάσιμο). Σχετική ακυρότητα εκπρόθεσμης επίδοσης (αρ.154§2 Κ.Π.Δ σε συνδυασμό με αρ. 166§2 Κ.Π.Δ. και με αρ.170 Κ.Π.Δ.).
δ) Ως προς το ερώτημα (δ)
Στο αποδεικτικό επίδοσης (αρ.161§1 Κ.Π.Δ.) πρέπει ο αστυνομικός να σημειώσει επί ποινή ακυρότητας τον τόπο που έγινε η επίδοση (ακριβής διεύθυνση με αναφορά στην οδό και αριθμό) τον χρόνο επίδοσης (ημέρα, μήνα και έτος). Η αναγραφή στο αποδεικτικό μη υπαρκτής ημερομηνίας όπως είναι η 12-08-2015 καθιστά την επίδοση άκυρη, εκτός αν οφείλεται σε προφανή παραδρομή και παράλληλα προκύπτει η πραγματική ημερομηνία της επίδοσης, οπότε δεν επηρεάζει την εγκυρότητα της επίδοσης. Ομοίως πρέπει να σημειώνεται το ονοματεπώνυμο του παραλαβόντος το έγγραφο, διαφορετικά η επίδοση είναι άκυρη (ο Β δεν έχει γράψει το ονοματεπώνυμο του παραλαβόντος το έγγραφο Γ), η ιδιότητα από την οποία το συγκεκριμένο πρόσωπο παρέλαβε το έγγραφο (η ιδιότητα συνοίκου του Γ ενώ αυτός δεν ήταν σύνοικος).
Επίσης πρέπει να αναφέρεται στο αποδεικτικό επίδοσης το ονοματεπώνυμο του οργάνου επίδοσης, ιδιότητα του οργάνου επίδοσης, υπογραφή του οργάνου επιδόσεως και του παραλαβόντος το έγγραφο, αναγραφή στοιχείων του επιδιδομένου κλητηρίου θεσπίσματος, ήτοι αριθμός κλητηρίου θεσπίσματος, το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά στο οποίο κλητεύεται. (ελλιπής αναγραφή των στοιχείων εξομοιώνεται με έλλειψη επίδοσης).
Η παράλειψη έστω και ενός στοιχείου από τα αναφερόμενα του αρ. 161§1 Κ.Π.Δ. συνεπάγεται σχετική ακυρότητα ( αρ. 154 § 2 σε συνδ. με αρ. 170§1 Κ.Π.Δ.).
4) ΟΡΓΑΝΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ – ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ
α) Καταγγελίες κατά των αστυνομικών (αρ.23§1,2,3,4 Π.Δ. 120/2008)
Το ερώτημα αυτό περιλαμβάνεται στην ερώτηση 55 από τις 150 του βιβλίου του Αστυνομικού δικαίου Νικολάου Αθ. Δερμενούδη.
β) Τόπος και χρόνος σύλληψης (αρ.108 Π.Δ. 141/1991). Το ερώτημα αυτό περιλαμβάνεται στην ερώτηση 121 από τις 150 του βιβλίου του Αστυνομικού δικαίου Νικολάου Αθ. Δερμενούδη.
 πηγή:skaythess.gr