Ενας ακόμα αστυνομικός που ξεχώρισε με την συμπεριφορά του! ΜΠΡΑΒΟ!!!! -

Της Ρένας Τυλλιανάκη

 

Γύριζα στο σπίτι μου αμέριμνη και ευτυχισμένη την περασμένη Τρίτη στις 8.00 το βράδυ.

Επιτέλους άρχισα να περπατάω, να μπαινοβγαίνω στα μαγαζιά, να χαζεύω τις βιτρίνες και να γεύομαι τις ομορφιές της πόλης.

Εκεί κάπου στην Θερίσου παρατηρούσα το πόσο έρημοι είναι οι δρόμοι, πόσο άδεια είναι τα μαγαζιά παρόλο που αυτή την ώρα είναι ακόμα ανοικτά. Κοίταζα δεξιά και αριστερά να δω κάποιον αλλά τίποτα. Και εκεί που έκανα διάφορες σκέψεις , νοιώθω ένα χέρι στην ωμοπλάτη μαλακά να με ακουμπά. Χάρηκα. Σκέφτηκα πως θα είναι κάποιος γνωστός, φίλος, μαθητής του ΚΕΚ, η συνεργάτης. 

 

Γυρίζω αμέσως να δω ποιος είναι. Την ίδια στιγμή καταλαβαίνω πως αυτό το απαλό χέρι, έγινε σκληρό και άγριο και τραβάει με δύναμη την τσάντα μου. Νοιώθω το χέρι μου να παραλύει από τον πόνο και βλέπω ένα μικρόσωμο άνδρα, να τρέχει με την τσάντα μου.

Πάγωσα. Ούτε κλειδιά να μπω στο σπίτι, ούτε ταυτότητα, ούτε δίπλωμα, ούτε πορτοφόλι, ούτι κινητό, ούτε κλειδιά αυτοκινήτου…

Δεν χάνω χρόνο. Αρχίζω να τρέχω και να φωνάζω βοήθεια, βοήθεια, κλέφτης. Τα δευτερόλεπτα που περνούσαν μου φάνηκαν χρόνια. Απελπισία μεγάλη.

Ο κλέφτης τρέχει πολύ γρήγορα ….και εγώ τρέχω ….αλλά αρχίζω να λαχανιάζω. Κανείς δεν άκουγε τις φωνές μου, καμιά πόρτα δεν άνοιγε.
Βάζω τα δυνατά μου , σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω. Αποφασίζω να φωνάζω πιο δυνατά και να κοιτάζω να μην αλλάξει στενό ο κλέφτης και τον χάσω από τα μάτια μου….. Και εκεί που αρχίζω να απογοητεύομαι και να σκέφτομαι πως έχασα το παιχνίδι… ανοίγει μια πόρτα και βγαίνει έξω μια ολόκληρη οικογένεια.

-           Σας πήρε την τσάντα μου λέει ο νεαρός που ήταν ανάμεσα τους και χωρίς άλλη κουβέντα αρχίζει να τρέχει και φωνάζει στον κλέφτη να αφήσει την τσάντα.. Εγώ είμαι πιο πίσω μαζί με όλη την οικογένεια του και όλη την γειτονιά που είχε αντιληφθεί τι γινότανε. 

Κάποια στιγμή στα στενά τους χάνουμε. Απογοήτευση… Και τώρα τι θα κάνω; Που θα πάω; Και εκεί μέσα στην νύχτα ακούμε από την άλλη άκρη του στενού ….μην στεναχωριέσαι κυρία, του την πήρα την τσάντα… και με γρήγορα βήματα έρχεται και μου την παραδίδει.

Οι άλλοι του φωνάζουν μπράβο. Εγώ τον βλέπω σαν Θεό. Του λέω ευχαριστώ ξέροντας πως του χρωστάω πολλά. Όμως είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω. Από το τρέξιμο; Από το άγχος; Από την αγωνία; Κυρία να σας βοηθήσω; Μπορείτε; Να σας σηκώσω;

-           Πάμε γρήγορα στο σπίτι λέει στους δικούς του …να πιει η γυναίκα νερό και να καθίσει.

Είπα ευγενικά : Ευχαριστώ πολύ αλλά θα πάω σπίτι μου. Στάθηκε αδύνατον. Με έβαλαν μέσα στο σπίτι τους, μου έδωσαν νερό, γλυκό, φιλία. Μου είπαν αν θέλω να με πάνε μέχρι το σπίτι μου. Δεν θυμάμαι τι άλλο είπαμε όσο καθόμουν στο σπίτι τους. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως είχα ακόμα τον φόβο μήπως είχε ο κλέφτης όπλο η μαχαίρι και τον κτυπούσε.… Κάποιος από το σπίτι μου είπε … ξέρει εκείνος να φυλάγεται… Είναι αστυνομικός κυρία.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε αυτόν τον άγνωστο αστυνομικό… που με τέτοια αυτοθυσία και λεβεντιά με υπερασπίστηκε μέσα στην νύχτα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένεια του για την ανθρωπιά που μου έδειξαν. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην γειτονιά. Αυτή την μικρή την φτωχή γειτονιά με τους ανθρώπους που είναι πλούσιοι στην καρδιά και τα αισθήματα.

Από δω και πέρα θα θυμάμαι την γειτονιά και θα σκέφτομαι πως υπάρχουν ακόμα ευαίσθητοι άνθρωποι !!! θα θυμάμαι τον άγνωστο αστυνομικό και θα υπερασπίζομαι την αστυνομία!! Εύχομαι να είναι όλοι τους έτσι.

 

(Υ.Γ.: Σήμερα έμαθα και το όνομα του !!!. Παρόλο που μου ζήτησε να μην το αναφέρω ,δεν θα τον ακούσω. Λέγεται λοιπόν Νίκος Ζωγραφάκης και υπηρετεί στην ΟΠΚΕ (Ομάδα Πρόληψης Καταστολής Εγκλήματος). Νίκο σε ευχαριστώ και εσένα και την οικογένειά σου , για άλλη μία φορά. Η ομάδα σου στην δουλειά σου πρέπει να είναι υπερήφανη για σένα. Μακάρι να ήμασταν όλοι σαν και εσένα!)

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...

Ενας ακόμα αστυνομικός που ξεχώρισε με την συμπεριφορά του! ΜΠΡΑΒΟ!!!!

Γύριζα στο σπίτι μου αμέριμνη και ευτυχισμένη την περασμένη Τρίτη στις 8.00 το βράδυ. Επιτέλους άρχισα να περπατάω, να μπαινοβγαίνω στα μαγαζιά, να χαζεύω τις βιτρίνες και να γεύομαι τις ομορφιές της πόλης.

Εκεί κάπου στην Θερίσου παρατηρούσα το πόσο έρημοι είναι οι δρόμοι, πόσο άδεια είναι τα μαγαζιά παρόλο που αυτή την ώρα είναι ακόμα ανοικτά. Κοίταζα δεξιά και αριστερά να δω κάποιον αλλά τίποτα.

Και εκεί που έκανα διάφορες σκέψεις , νοιώθω ένα χέρι στην ωμοπλάτη μαλακά να με ακουμπά. Χάρηκα. Σκέφτηκα πως θα είναι κάποιος γνωστός, φίλος, μαθητής του ΚΕΚ, η συνεργάτης. Γυρίζω αμέσως να δω ποιος είναι.

Την ίδια στιγμή καταλαβαίνω πως αυτό το απαλό χέρι, έγινε σκληρό και άγριο και τραβάει με δύναμη την τσάντα μου. Νοιώθω το χέρι μου να παραλύει από τον πόνο και βλέπω ένα μικρόσωμο άνδρα, να τρέχει με την τσάντα μου. Πάγωσα.

Ούτε κλειδιά να μπω στο σπίτι, ούτε ταυτότητα, ούτε δίπλωμα, ούτε πορτοφόλι, ούτι κινητό, ούτε κλειδιά αυτοκινήτου… Δεν χάνω χρόνο. Αρχίζω να τρέχω και να φωνάζω βοήθεια, βοήθεια, κλέφτης. Τα δευτερόλεπτα που περνούσαν μου φάνηκαν χρόνια. Απελπισία μεγάλη.

Ο κλέφτης τρέχει πολύ γρήγορα ….και εγώ τρέχω ….αλλά αρχίζω να λαχανιάζω.

Κανείς δεν άκουγε τις φωνές μου, καμιά πόρτα δεν άνοιγε. Βάζω τα δυνατά μου, σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω. Αποφασίζω να φωνάζω πιο δυνατά και να κοιτάζω να μην αλλάξει στενό ο κλέφτης και τον χάσω από τα μάτια μου…..

Και εκεί που αρχίζω να απογοητεύομαι και να σκέφτομαι πως έχασα το παιχνίδι… ανοίγει μια πόρτα και βγαίνει έξω μια ολόκληρη οικογένεια. - Σας πήρε την τσάντα μου λέει ο νεαρός που ήταν ανάμεσα τους και χωρίς άλλη κουβέντα αρχίζει να τρέχει και φωνάζει στον κλέφτη να αφήσει την τσάντα..

Εγώ είμαι πιο πίσω μαζί με όλη την οικογένεια του και όλη την γειτονιά που είχε αντιληφθεί τι γινότανε.

Κάποια στιγμή στα στενά τους χάνουμε.

Απογοήτευση… Και τώρα τι θα κάνω; Που θα πάω; Και εκεί μέσα στην νύχτα ακούμε από την άλλη άκρη του στενού ….μην στεναχωριέσαι κυρία, του την πήρα την τσάντα… και με γρήγορα βήματα έρχεται και μου την παραδίδει.

Οι άλλοι του φωνάζουν μπράβο. Εγώ τον βλέπω σαν Θεό.

Του λέω ευχαριστώ ξέροντας πως του χρωστάω πολλά. Όμως είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω. Από το τρέξιμο; Από το άγχος; Από την αγωνία; Κυρία να σας βοηθήσω;

Μπορείτε; Να σας σηκώσω;

- Πάμε γρήγορα στο σπίτι λέει στους δικούς του …να πιει η γυναίκα νερό και να καθίσει. Είπα ευγενικά : Ευχαριστώ πολύ αλλά θα πάω σπίτι μου. Στάθηκε αδύνατον. Με έβαλαν μέσα στο σπίτι τους, μου έδωσαν νερό, γλυκό, φιλία.

Μου είπαν αν θέλω να με πάνε μέχρι το σπίτι μου.

Δεν θυμάμαι τι άλλο είπαμε όσο καθόμουν στο σπίτι τους. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως είχα ακόμα τον φόβο μήπως είχε ο κλέφτης όπλο η μαχαίρι και τον κτυπούσε.… Κάποιος από το σπίτι μου είπε … ξέρει εκείνος να φυλάγεται… Είναι αστυνομικός κυρία.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε αυτόν τον άγνωστο αστυνομικό… που με τέτοια αυτοθυσία και λεβεντιά με υπερασπίστηκε μέσα στην νύχτα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένεια του για την ανθρωπιά που μου έδειξαν. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην γειτονιά.

Αυτή την μικρή την φτωχή γειτονιά με τους ανθρώπους που είναι πλούσιοι στην καρδιά και τα αισθήματα. Από δω και πέρα θα θυμάμαι την γειτονιά και θα σκέφτομαι πως υπάρχουν ακόμα ευαίσθητοι άνθρωποι !!! θα θυμάμαι τον άγνωστο αστυνομικό και θα υπερασπίζομαι την αστυνομία!! Εύχομαι να είναι όλοι τους έτσι.

(Υ.Γ.: Σήμερα έμαθα και το όνομα του !!!. Παρόλο που μου ζήτησε να μην το αναφέρω, δεν θα τον ακούσω. Λέγεται λοιπόν Νίκος Ζωγραφάκης και υπηρετεί στην ΟΠΚΕ (Ομάδα Πρόληψης Καταστολής Εγκλήματος). Νίκο σε ευχαριστώ και εσένα και την οικογένειά σου, για άλλη μία φορά. Η ομάδα σου στην δουλειά σου πρέπει να είναι υπερήφανη για σένα. Μακάρι να ήμασταν όλοι σαν και εσένα!)

Πηγή: http://www.e-mesara.gr/index.php/2014-01-29-19-21-29/8106-oso-yparxoun-a...

- See more at: http://policenet.gr/article/%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BE%CE%B5%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B5-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%BF#sthash.5hd0R6Jd.dpuf