Ομιλία Προέδρου ΠΟΑΣΥ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ Χρήστου κατά την τελετή αποκαλυπτηρίων Μνημείου Πεσόντων Αστυνομικών στη Λάρισα

20 Οκτωβρίου 2012

Ομιλία Προέδρου ΠΟΑΣΥ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ Χρήστου κατά την
τελετή αποκαλυπτηρίων Μνημείου Πεσόντων Αστυνομικών στη Λάρισα

Κυρίες και Κύριοι

Θέλω να ευχαριστήσω τους διοργανωτές της σημερινής τελετής, την Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Περιφέρειας Θεσσαλίας, τον Στρατηγό και την Ε.Α.Υ. Λάρισας για την πρόσκληση που απηύθυναν στην Ομοσπονδία μας, κυρίως όμως να τους ευχαριστήσω εκ μέρους όλων των συναδέλφων της Χώρας, για την πρωτοβουλία τους να τιμήσουν τη σημερινή Ημέρα της Αστυνομίας με τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου Πεσόντων Αστυνομικών, που έλειπε από την πόλη της Λάρισας.

Εκφράζω ειλικρινά σε όλους τα συγχαρητήριά μας γιατί είναι γνωστό ότι κανένας δεν μπορεί να ζει με ήσυχη τη συνείδησή του όταν δεν τιμά τους νεκρούς του, είτε ως άτομο είτε ως οργανωμένη κοινωνία.

Και επειδή ίσως κάποιοι μας πουν ότι αυτά είναι αυτονόητα πράγματα, πρέπει δυστυχώς να τους επισημάνω ότι για μας τους Έλληνες αστυνομικούς, ακόμα δεν είναι, ή δεν ήταν αυτονόητα μέχρι πρότινος τουλάχιστον.

Σήμερα βεβαίως η Ελληνική Αστυνομία γιορτάζει, την «Ημέρα της Αστυνομίας» μαζί με τη μνήμη του Προστάτη του Σώματος, Μεγαλομάρτυρος Αγίου Αρτεμίου.

Η «Ημέρα της Αστυνομίας» θεσμοθετήθηκε από την Πολιτεία για να τιμήσει την προσφορά της Ελληνικής Αστυνομίας στην Πατρίδα και στην κοινωνία και στο πλαίσιο του εορτασμού αυτού, έχει καθιερωθεί να πραγματοποιούνται κάθε χρόνο διάφορες εκδηλώσεις πολιτιστικού κυρίως χαρακτήρα.

Αποτίοντας, ωστόσο, σήμερα φόρο τιμής σε όλους τους συναδέλφους μας που έπεσαν ηρωϊκά στο καθήκον, επιτρέψτε μου και πάλι να αναφέρω ότι ως Ομοσπονδία, δώσαμε αγώνα για να καθιερωθεί τόσο η Ημέρα της Αστυνομίας ως ημέρα Αργίας για την ΕΛ.ΑΣ. με πρωτοπόρο την Ε.Α.Υ. Λάρισας, όσο και η Ημέρα Μνήμης των Πεσόντων Αστυνομικών, η οποία μνημονεύεται κάθε χρόνο το πρώτο Ψυχοσάββατο. Και αυτό έγινε με απόφαση του 8ου συνεδρίου της Ομοσπονδίας μας το Μάιο του 1997, αλλά η Ελληνική Πολιτεία πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν υιοθέτησε αμέσως την αυτονόητη αυτή πρωτοβουλία μας. Αντιμετώπιζε εντελώς αδιάφορα την απώλεια ζωής των συναδέλφων μας. Πέρα από τα τυπικά συλλυπητήρια προς τους συγγενείς των θυμάτων όχι μόνο δεν υπήρχε καμία μέριμνα, αλλά ούτε και αυτήν την ουσιαστική εκδήλωση μνήμης δεν ήθελαν οι τότε Ηγεσίες.

Ως Ομοσπονδία όμως, θέλαμε και θέλουμε να τιμούμε τους πεσόντες στο καθήκον, υπενθυμίζοντας την ίδια ώρα στην πολιτεία το χρέος της, αφενός απέναντι στις οικογένειες των Ηρώων του Σώματος, αφετέρου δε στους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες που έδιναν και δίνουν ανυπεράσπιστοι τη μάχη για την καταπολέμηση του εγκλήματος.

Γι' αυτό επιμείναμε και καταφέραμε τελικά το 2001 και έκτοτε, ύστερα και από σχετική εγκύκλιο του Αρχηγείου, να γίνεται κάθε χρόνο το Α΄ Ψυχοσάββατο η επιβαλλόμενη επιμνημόσυνη δέηση, παρουσία της Ηγεσίας, κεντρικά στην Αθήνα και περιφερειακά σε όλες τις πρωτεύουσες Νομών, με πρωτοβουλία των Πρωτοβαθμίων Ενώσεων μας.

Η μιζέρια, επιτρέψτε μου την έκφραση, εκδηλώθηκε και αργότερα, όταν διατυπώθηκε μια άλλη πρότασή μας για την ανέγερση ενός μνημείου, ως ελάχιστο χρέος και ηθική υποχρέωση της πολιτείας έναντι των ηρώων μας. Τελικά, το μνημείο κατασκευάστηκε το 2006, στο προαύλιο του κτιρίου του Αρχηγείου και του Υπουργείου υπό την πίεση και πάλι της Ομοσπονδίας μας και αφού είχε προσφερθεί να κατασκευάσει το μνημείο αυτό αφιλοκερδώς ένας συνάδελφός μας, ο αρχιφύλακας Ευάγγελος Μήτσου. Από τότε δειλά δειλά άρχισαν να κατασκευάζονται Μνημεία και σε άλλες πόλεις, να μετονομάζονται δρόμοι και πλατείες με πρωτοβουλία των πρωτοβαθμίων Ενώσεών μας και της Ομοσπονδίας δυστυχώς όποτε η σκληρή και αδυσώπητη μοίρα παίζει άσχημο παιχνίδι σε κάποιους συναδέλφους μας.

Αν κάνω αυτές τις αναφορές σήμερα, το κάνω με πόνο ψυχής γιατί δυστυχώς κάποιοι –ακόμη και συνάδελφοί μας- θεωρούν πολλά πράγματα αυτονόητα, ενώ δεν είναι υπερβολή αν πω ότι στην εποχή των μνημονίων και της τρόικας απειλούνται ακόμα και αυτές οι αυτονόητες συνδικαλιστικές μας ελευθερίες. Θα γνωρίζετε ήδη προς τα πού κατευθύνονται τα πράγματα.

Κάποιοι δεν έχουν χωνέψει ότι ο αστυνομικός συνδικαλισμός είναι αχτίδα φωτός και η ΠΟΑΣΥ ελπίδα για τον αστυνομικό που καθημερινά παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα για πολλούς και διάφορους λόγους, γνωστούς σε όλους μας.

Εμείς τις τιμές και το σεβασμό στους νεκρούς συναδέλφους μας, όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, δεν τις περιορίζουμε στο επιβαλλόμενο τελετουργικό. Για το μαχόμενο συνδικαλιστικό μας κίνημα, η καλύτερη απόδοση τιμών προς όλους εκείνους που θυσιάζονται για να ζούμε εμείς όλοι οι υπόλοιποι σε ένα ασφαλές περιβάλλον, είναι εκείνη που δεν περιορίζεται στους καθόλα σεβαστούς και αναγκαίους επικήδειους λόγους.

Είναι εκείνη που βάζει το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων, είναι εκείνη που δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις στο πελώριο ΓΙΑΤΙ, που συνοδεύει πάντα τους αδικοχαμένους συναδέλφους μας, είναι εκείνη που δίνει απαντήσεις στο πελώριο ΓΙΑΤΙ, που βασανίζει τους συγγενείς των θυμάτων και εμείς ως Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων, ποτέ δεν αποφύγαμε να το απαντήσουμε, να διερευνήσουμε τα αίτια που έκοψαν και εξακολουθούν να κόβουν πρόωρα το νήμα της ζωής των συναδέλφων μας.

Με αυτές τις λίγες σκέψεις θέλω να διαβεβαιώσω τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες, όλους τους πολίτες που συμμερίζονται την αγωνία μας και στηρίζουν την Ομοσπονδία μας, ότι ως θεσμικός, ισότιμος συνομιλητής της Υπηρεσιακής και της Πολιτικής Ηγεσίας της Ελληνικής Αστυνομίας, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να νιώθει ασφαλής ο συνάδελφος, για να νιώθουν ασφαλείς οι συμπολίτες μας, για να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην αισθάνονται εγκαταλειμμένες οι οικογένειες των αδικοχαμένων συναδέλφων μας.

Δεν είναι ευχάριστος ο ρόλος του προέδρου της Ομοσπονδίας όταν έχει απέναντί του τις οικογένειες αδικοχαμένων συναδέλφων μας, να αναφέρεται σε συνδικαλιστικά θέματα, θεώρησα όμως, όπως σας είπα, σκόπιμο να υπενθυμίσω κάποιες αλήθειες, πιστεύοντας ότι είμαστε συνεπείς με την αποστολή και τα καθήκοντα που μας έχουν αναθέσει οι συνάδελφοί μας.

Απευθυνόμενος, τέλος, στις οικογένειες όλων των αδικοχαμένων συναδέλφων μας, και ιδιαίτερα στις οικογένειες των συναδέλφων από τη Λάρισα, θέλω να γνωρίζουν ότι ως Ομοσπονδία αστυνομικών, αναγνωρίζουμε τη θυσία τους και δεν εφησυχάζουμε. Έχουμε βαρύ το χρέος του αγώνα για τη δική τους αναγνώριση και αιώνια καταχώρηση στις καρδιές μας γιατί έπεσαν ηρωικά στο καθήκον. Η ψυχή τους θα καθοδηγεί τη σκέψη και τις αποφάσεις μας. Έχουμε υποχρέωση να μην τους λησμονήσουμε ποτέ.

Αιωνία τους η μνήμη.